PROLOG.

~,~

♠♠♠♠♠♠
Argentyna, tutaj wszystko się zaczęło. Jedno miasto, a połączyło grupkę ludzi, całkiem sobie nie znanych, pochodzących z innych krajów, kultur i toku myślenia. Jak dotąd prowadzili beztroskie życie, sielanka, obiady z rodziną, wypady z przyjaciółmi, czasem kino lub impreza w miejscowym klubie. Nagle coś się zmienia... Los daje im szanse, szanse na lepsze życie, dzięki swojemu talentowi, pasji i muzyce, która prowadzi ich przez świat z piękną melodią życia. Jak grom z jasnego nieba, spadają na nich nowe obowiązki, nowe zajęcia, nowa praca, nowe życie i nowe uczucia, dotąd im nie znane. Uczucia i wartości do tego czasu nie wykorzystywane przez nich i nie zauważalne, czy poradzą sobie okiełznać uczucia, które bez pytania wlewać będą się do ich duszy i sprawiać, że stanie się ona podwładna drugiej osobie? Czy w końcu poznają smak prawdziwej przyjaźni i miłości, która będzie dla nich jedynym ocaleniem?


♠♠

      Coś co było kiedyś, nie jest istotne. Ważne jest to, co odgrywa się teraz. Moje życie. Nigdy nie było bardziej zakręcone. Nie sądziłam co marzenia i pasja za sobą niosą. Bardzo wielkie poświęcenia. Kłamstwa, oszustwo, tylko po to, by stać się kimś. Jestem jak by dwoma osobami, zupełnie innymi. W świetle reflektorów, a świetle żarówki w łazience. Przed lustrem, danej godziny, dostrzegam te różnice. Wielka gwiazdka kontra zwykła dziewczyna. Nie zmieniłam się. Jestem taka sama. Uparta i zarozumiała. Potrafię wykłócać się z reżyserem godzinami, jednak w jednej z jego decyzji, jestem bezsilna. Przycisnął mnie do muru. Zabrał wszystkie moje czyny ze sobą, i wykorzystał je przeciw mnie. Muszę robić to, czego robić nie chce. Ktoś zawładnął mym życiem. Steruje mną, a ja słucham jego poleceń, niczym marionetka wykonuję sztywne ruchy pod dyktando innych. Nie mogę nawet pisnąć bez jego zgody. W jednej chwili, mogę stać się nikim. Wystarczy jedno słowo kogoś kto ma władzę i góruje nade mną. Jestem, jaka jestem. Nie wstydzę się swojej natury. Nigdy w życiu nie bałam się pokazać prawdziwej siebie. Jestem narzędziem, pięknym kwiatem stworzonym przez świat. Jestem kobietą. Nie mam się czego wstydzić. Jestem piękna, jak każda z nas. Mam coś niepowtarzalnego, różnimy się od siebie, właśnie dlatego, każdy mężczyzna poszukuje swej księżniczki. Bo dla każdego, jest pisana tylko jedna. Często ludzie ukrywają mą urodę pod toną plastiku i badziewia. Nie pozwalają mi ukazywać swych atutów. Mam śpiewać tak, jak mi zagrają. W życiu najważniejsze jest by być sobą, i słuchać serca. Uczucia zaprowadza nas wszędzie. Emocje pozwolą nam się wypełnić. Nie wyobrażam sobie dalej takiego życia. Moje koszmary. Stoję na scenie. Jestem przywiązana sznurkami. Śpiewam. Chcę poprzez swój głos i ruchy ukazać moje prawdziwe oblicze. Nie mogę się ruszyć tak jak bym chciała. Ktoś kontroluje moje ruchy. Sam ustala mi pozycje. Nie mogę być sobą. Ludzie zawsze będą stać na de mną i doradzać mi, co jest dla mnie najlepsze. Ja sama doskonalę to wiem. Walczę ciągle z samą sobą. Chcę oderwać się od tego wszystkiego, i robić to co chcę. Staram się ciągle mieć oczy szeroko otwarte. Pragnę chłonąć życie, bo jest on ofiarowanym mi darem. Nigdy nie wiadomo kiedy coś się zakończy. Boję się tych ciągłych zmian. Nie chcę mieć dwóch ukochanych osób do wyboru. Chcę mieć tylko tego jedynego, który mnie pokocha, tak jak ja jego. Liczę iż mój manekin kiedyś ożyję, i ludzie pozwolą mi ukazać me prawdziwe wnętrze.
    Mogę budzić się każdego dnia i rozpoczynać kolejną ekscytującą przygodę. Każdy dzień różni się od siebie. Nigdy nic nie będzie wyglądać tak samo. Może coś być podobne, jednak nie ma na świecie dwóch tych samych rzeczy. Sztuką jest żyć. Chcę doznać każdego uczucia. Poznać każdą tajemnicę, którą przygotował nam los. Jedna iskra jest wstanie przywrócić mnie do życia, sprawić bym ożyła. Marzę, by poznać co to jest miłość. Są takie chwile, których nie jestem wstanie opisać słowami. Przyjemny dreszcz, budząca się do życia adrenalina. To jest piękne. Moja historia ciągnie się już za mną dosyć długo, a prawdziwe życie jest dopiero prze de mną. Nieraz mam trudności z poradzeniem sobie z podstawowymi rzeczami, myślę sobie wtedy, co będzie za parę lat ? Jakim człowiekiem będę ? Co się zmieni, a co pozostanie wciąż takie samo ?



**

      Nigdy nikt nie mówił że będzie łatwo. Jestem ja, jest cel, są i przeszkody. Do tej pory sam sobie radziłem. Nie żebrałem o pomoc. W życiu obrałem prostą zasadę, moją, dziś coś jest, jutro tego nie ma, muszę zrobić wszystko, by moje trzymane dobro zachować, pozwalając mu zmierzać do przodu. Ludzie zadają mi wciąż to samo pytanie, czy wierzysz w miłość ? Czym ona dla ciebie jest i ile znaczy ? Zawsze odpowiadam to samo, nie wiem. Czasami sobie tak myślę, że to jest po prostu wymysł ludzi. Wierzą w swoje uczucia tak bardzo, że na siłę wmawiają sobie drugiego człowieka. Mnie zawsze dobrze było samemu. Miałem dziewczyny, jednak nie twierdziłem że je kocham. Chcę biec przed siebie, nie chcę niczego przeoczyć. Boję się, że w chwili swobody, zapomnę o trzymanych lejcach, i wraz ze swoim skarbem zboczę z drogi. Moja karoca jest pusta. Nie spotkałem jeszcze osoby godnej jej uwagi. Podróżuję sam, ze swoimi betami na karku. Boję się, że pewnego dnia zacznie mi przeszkadzać mój obecny stan, i również będę usiłował sobie kogoś wcisnąć na siłę. Zapatrzę się w swe życie, i będę wołał w głębi duszy.
    A co by się stało, gdybym to ja był czyjąś przeszkodą w życiu ? Jak miałbym się zachować ? Co zrobić ? A może rozpoczęła by się walka, gdzie zwyciężyć mógłby być tylko jeden ? Życie ciągle niesie ze sobą różne niespodzianki. Od zawsze pragnąłem odgadnąć je przed innymi. Być kimś, kto umyka od złego, i zwycięża. Teraz, moje wolne życie, chwycili pod kontrolę inni. Zawsze sam wymagałem od siebie wiele, tym razem inni pragną wiedzieć mnie i moją ,,ukochaną'' razem. Ciężko jest, ponieważ ja jej nie trapie. Jest jednym słowem dziwna. Zachowuje się tak, jak by jej życie w każdej chwili mogło się zakończyć. Dogryza mi. Bardzo często wygrywa mini pojedynki ze mną. To mnie denerwuję najbardziej. Jesteśmy sławni. Musimy grać zakochanych, tak zapragnęli sobie reżyserowie. Ma to na cel wypromowanie jednej z najsławniejszej telenoweli na całym świecie.



♠♠♠


      Moja miłość jest prosta. Chcę kochać, bez żadnych przeszkód. Jeśli mam ją unieszczęśliwiać, wolę by nawet nie wiedziała o moim istnieniu. O moją księżniczkę dbać chcę. Często wyobrażam sobie, że jestem księciem, panem serca mojej ukochanej, która uwięziona w wieży pełnej kłamstw, oszustw, ironii losu i strachu, od którego nie może się odpędzić. Nikt nie jest w stanie jej pomóc, ulżyć cierpieniu, ukoić jej złamane serce, załagodzić jej dusze miodem, złotym środkiem, Nikt prócz Mnie. Chciałbym wierzyć w to, że jestem jedynym, który podała temu zadaniu i zgrabnie pokona wszystkie zarośla, nieporozumienia, pomówienia i dotrze do jej serca, które tak naprawdę czekało na mnie od samego początku. Marzę, abyśmy jak w bajkach żyli szczęśliwie z happy endem, jednak to życie, same realia. Nie da się niczego ustalić, trzeba cierpliwie czekać, aż nadejdzie ten dzień, dzień w którym spełnią się wszystkie nasze marzenia, gdzie będziemy mogli żyć pełnią swoich sił z osobą bliskiej naszemu sercu. Jednak to tylko marzenia, na które muszę poczekać, muszę robić wszystko co w mojej mocy, aby uszczęśliwić Ją i kiedyś sprawić, że nasza bajka stanie się prawdziwa, szczera i taka o jakiej każdy może tylko śnić. Nic i nikt nie zmieni tego co siedzi głęboko w moim sercu, a zagnieździło się jej tam imię, jej kosmyki czarnych loków i perlisty uśmiech, który codziennie budzi i motywuje mnie do życia. Jej szczęście nadstawiam nad swoje, jesteśmy blisko siebie, jednak nasze uczucia są skryte, oddalone ale tak mocno utrwalone, że nic nie jest w stanie ich zepsuć, więc co jesteśmy w stanie zrobić aby je do siebie zbliżyć? aby w pełni funkcjonowały?. Stoję, patrzę jak się uśmiecha i robi to co kocha, a moje serce skaczę z radości, pieszcząc jej imię usłane kwiatami.



**

       Zamykam moje ciężkie powieki, przemęczone, po ciężkim dniu, zasypiam, odpływam do krainy Morfeusza, wędruje po zakątkach mojej wyobraźni, wszędzie widać radość, euforię, jasna tonacja kolorów, życie pełne zieleni, koloru nadziei i ciepłych barw. Róże, piękne kwiaty, które nie niosą bólu, a obfite życie w rozkoszy. Unoszę się po łące jak piórko po wodzie, wydaję mi się, że latam, koję się zapachem dzikich, polnych kwiatów, przymykam oczy  i słyszę szum rzeki, czuje się jak w raju, którego nigdy nie chce opuścić. Potem  pojawia się On, mój jedyny, moje słoneczko, które ogrzewa moją alabastrową skórę, kładzie się obok mnie delikatnie łaskocząc mnie płatkiem konwalii. Uśmiecham się do niego perliście chichocząc przy tym. Przesuwam swoją dłonią po jego policzku dokładnie śledząc jego każdą rysę mimo iż robiłam to setki razy, za każdym razem czuję, ze dowiaduję się o Nim czegoś nowego, czegoś co przychyla mnie bardziej do tego, że to właśnie On jest w moim sercu. Powolnym ruchem przybliża się do mnie i zbliża swoje usta w miarze pocałunku, jest tak blisko mnie, że czuje jak jego serce łomocze piękną melodię, którą słyszę za każdym kiedy mnie dotyka. Nasze usta dzielą milimetry, ale nagle nastaje mrok, gromki grzmot strzela prosto z nieba niszcząc wszystko dokoła, ziemia między nami dzieli się na dwie części, stawiając po jednej stronie mnie a po drugiej Jego. Wyciąga do mnie dłoń, ale nie mogę jej chwycić, płaczę lękliwie bojąc się, ze już nigdy nie będzie dane zasmakować nam swoich ust. Jest ciemno, nie widzę Go, nie widzę nic, słyszę jedynie jego ciepły głos, który uspokaja mnie mówiąc " To tylko sen. Prawdziwy Ja jestem bliżej niż myślisz, zesłałem na ziemie kogoś kto będzie dla Ciebie już zawsze ". Czy poznałam już tego kogoś, kto jest moim rajem na Ziemi? Czy czuję, że ten ktoś jest obok mnie i stawia mnie na pierwszym miejscu? Pytanie, czy pozwalam mu myśleć i zbliżyć się do siebie, że jest tą osobą, osobą ze snu?



♠♠♠



      Gdy rozbrzmiewa muzyka, widzę jedną jedyną postać. Na pierwszy rzut oka wydaje się być chłodna i zimna. Jej piękne rysy twarzy kuszą, dodają jej tajemniczości. Jest mi bliska. Jest dla mnie jak antybiotyk podczas trwania anginy. Gdy upadam w dół, ona chwyta mej dłoni, i wyciąga mnie ku górze. Jest moją podstawą, kimś kogo potrzebuję. Kocham jej twarz, zmęczoną po całym dniu. Uśmiecha się wtedy tylko do mnie. Gdy następuję ten czas, przenoszę się wraz z nią do innego miejsca. Widzę tam tylko piasek, morze i nas. Czuję przyjemne mrowienie na karku, jej zniewalający zapach. Czuję jej dotyk, to ,,zimno'' które tylko mnie może rozgrzać. Ona nie wie, że jak odchodzi, mój świat zasypia. Budzę się i ożywam tylko na jej widok. Jest moją przyjaciółką. Rozumie mnie. Nim wejdziemy na plan, zawsze mogę liczyć na mądre słowa z jej strony. Odchodzisz. Ja staram się opanować, jednakże w środku wrzeszczę niczym szalony. Nie ma cię, nie ma mojego świata. Nie jestem typem chłopca, który trzyma się z dziewczyną za rękę, i który śpiewa do niej miłosne pieśni. Powiedzieć drugiej osobie ,,Kocham Cię'', jest dla mnie wyczynem. Te słowa kieruję tylko do osób wyjątkowych. Zawsze mówię w prost. Nim pomyślę, już to robię. Taki jestem, czasem jest to strasznie dokuczliwe. Mam problem by szczerze porozmawiać o uczuciu które mi towarzyszy. Tylko mojej przyjaciółce mogę zaufać. Kiedyś, działałem sam. Teraz, nie widzę życia bez niej. To tak, jak by nagle przestać oddychać. Nigdy nie zgubię mojego światełka. Dziewczyny, która jest mi najbliższa. Potrafimy się śmiać, i rozmawiać o niczym, wygłupiać się i robić dziwne rzeczy. Tylko my się zrozumiemy. Jej głos, nie ma takiego drugiego. Widzę nas energicznie tańczących na niebie, niczym gwiazdy. Nasze ciała, mogą wyrazić to co czujemy. Nasze emocje nas mobilizują i napędzają. Nie potrzeba mi nikogo innego. Kiedyś się zbiorę w sobie i ci to wyznam. Boję się jednego, że w twym życiu pojawi się ktoś inny. Zapomnisz o mnie. Zniknę, a mój świat się załamie. Wybuchnie ogromna bomba i mnie unicestwi.



**

         Według stereotypów "Przyjaźń damsko - męska nie istnieje", większa połowa osób w to wierzy, gdyby zapytano mnie czy ufam temu zdaniu, odpowiedziałabym,że ufam tylko mojemu przyjacielowi - Jemu, temu, który jest ze mną zawsze, na dobre i na złe. W ciężkich chwilach, gdy jestem na skraju załamania, gdy moje życie wali się, on buduje je od nowa, małymi klockami odbudowuje moje życie, dodając do każdego z nich namiastkę siebie samego. Chcę przyjąć całą jego złą truciznę, aby wezbrała we mnie, dla Niego jestem w stanie wiele wycierpieć, bo wiem, że On zrobi dla mnie jeszcze więcej. Wszystko jest dobrze i pięknie, przyjaźń rozkwita dopóki gdy jedno z nas się nie zakocha, a ta osobą jestem Ja. Ta nieśmiała dziewczynka, która dzięki niemu poczuła, jak to jest zasmakować życia i żyć jego pełnią, konsekwencjami naszych czynów, przejmować będziemy się potem, najważniejsza jest teraźniejszość. Padłam ofiarą przystojnego hiszpana, który nadal jest moim przyjacielem, z tym, że oprócz tego nie jest tylko w moim sercu i głowie, ale mojej duszy i całym ciele, które gdy go nie ma, cierpi na brak jego dotyku, szeptu albo choćby najmniejszego uśmiechu skierowanego w moją stronę. To chore i głupie, ale tak cholernie prawdziwe. Nie raz chciałam wyznać mu co czuje, ale nie mogłam, nie dałam rady, zawsze pojawi się ktoś kto nim zawładnie i zabierze mi go, innym razem po prostu tchórze i odchodzę w kąt, uśmiechając się tak jak zawsze, aby nie wzbudzić żadnych podejrzeń, mój strach jest silniejszy. On jest moją opoką i tarczą, to przy nim czuję się bezpieczna, ale jak mam się nim chronić skoro to jego uczuć się boję?. Boję się że pewnego dnia, kiedy powiem mu co czuję, on rzuci oschłe Nie i odeśle do diabła, wtedy nasza więź budowana przez drobne elementy sie rozpadnie, a tego bym nie zniosła, bo w końcu "Każda miłość zaczyna się od przyjaźni, nie każda miłość kończy się przyjaźnią". Ten lęk, będzie już we mnie zawsze. Nigdy nie powiem mu co czuję, a co jeśli się mylę, co jeśli On też boryka się z takim dylematem, co jeśli nie tylko ja oszalałam tak na Jego punkcie?.

~,,~

    No witamy was, perełki wy nasze. Tu se Marcyś i se Maja. Cieszycie się ? Jaka niespodzianka. Nie spodziewaliście się dziś prologu. Prawda że część którą pisała Maja jest przepiękna ? Zgadujcie se teraz kto jest kim. Zakładka ,,Aktorzy.'' może wam podpowiedzieć. I sprawa wygląda tak. Trzeba Majce dobić 2000 wejść na PDA. Tylko szybko, żal bo się ten debil zmotywuję i doda część trzecią. I nie czytać tego jej gadania żem gupia, pod spodem. 
Nic mi nie trzeba skarbeńki Moje, serio, nie wchodźcie tam, se gupia Marcela gada głupoty. Więc tak o to prezentuję się prolog, starałyśmy się pisać jak najbardziej zrozumiale dla Was i tak jak wyglądać to będzie, mamy nadzieję, ze chociaż troszeczkę przybliżyłyśmy Wam co się będzie działo i naszych bohaterów. Marcysia dobrze zaznaczyła, aby zajrzeć do zakładki "Aktorzy" bo to pozwoli Wam odgadnąć lub jakoś pomóc rozszyfrować trzy główne pairingi na blogu :). Nie mówimy, że pozostałych nie będzie, bo będą, ale w mniejszym stopniu niż te opisane. 
Także słoneczka Nasze, zapraszamy do czytania i komentowania. Dziękujemy za każde miłe słowo, nie tylko za te pod postem, ale i za te na gadu i na askach. Miło wiedzieć, że mamy takie osoby jak Wy. Kochamy Was strasznie i to dla Was jest ten Blog, dla wszystkich którzy byli zawsze i są z Nami ;*.
Dziękujemy również za tyle obserwatorów i wyświetleń ;)
Rozdział number One pojawi się gdzieś w tygodniu, a tymczasem trzymajcie się cieplutko i do zobaczenia ! :**

Se Wariatki <3